Na zlecenie koncernu lekarze obozowi prowadzili liczne eksperymenty medyczne i pseudomedyczne (np. wstrzykiwanie benzyny syntetycznej w serce). Do tego celu w Auschwitz-Birkenau stworzono olbrzymie laboratoria. Z firmą Bayer, będącą jedną z części I.G. Farben ściśle współpracowali zbrodniarze w białych fartuchach, między innymi dr Mengele, prof. Clauberg, dr Schuman, dr Kashub, prof. Kremer, dr Vetter, którzy na więźniach badali tolerancję produkowanych przez Bayer leków, oraz wpływ różnych patogenów i szkodliwych substancji. Opracowywali chemiczne metody sterylizacji, by na masową skalę ograniczać populację narodów słowiańskich, Cyganów i Żydów. Z obozów koncentracyjnych dostarczano więźniów i więźniarki, do laboratoriów koncernu w Niemczech, i tam również poddawano ich podobnym badaniom, które bardzo często kończyły się śmiercią. Dla I.G. Farben pracowało wielu niemieckich naukowców, między innymi chemik i przedsiębiorca Fritz Ter Meer, czy też posiadacz patentu na cyklon B Carl Wurster.
W latach 1947–1948 odbył się tzw. „proces IG Farben”. Z powodu wagi zarzutów o zbrodnie wojenne I.G. Farben uważany był przez aliantów za zbyt zdeprawowany i zdemoralizowany, aby dalej funkcjonować. Rozważano zatem całkowite zlikwidowanie koncernu i konfiskatę jego aktywów. Ostatecznie jednak zaniechano likwidacji, gdyż potężni udziałowcy kartelu, mieli ostatnie słowo w tej kwestii. 24 dyrektorów koncernu stanęło przed amerykańskim trybunałem wojskowym, ale jedynie 13 z nich zostało skazanych na szokująco niskie kary pozbawienia wolności (od 6 miesięcy do 8 lat).
W 1951 podzielono koncern na przedsiębiorstwa, które pierwotnie weszły w skład kartelu. Z firm założycielskich pozostały tylko cztery: Agfa, BASF, Bayer i Hoechst, które wchłonęły te mniejsze. Większość pracowników będących bezpośrednio, lub pośrednio zaangażowanych w zbrodnicze badania i eksperymenty, zachowała swoje posady. Wielu oskarżonych, po skróconych dzięki dobremu sprawowaniu wyrokach, powróciło szybko na intratne stanowiska. Przykładowo Carl Wurster, podczas II wojny światowej szef firmy chemicznej produkującej gaz Cyklon B, już w 1952 został prezesem chemicznego giganta BASF, gdzie wziął pod swoje skrzydła i wypromował Helmuta Khola – późniejszego kanclerza Niemiec. Proszę zwrócić uwagę, że mowa tu o człowieku, który opatentował, produkował i zarabiał na substancji służącej do masowej eksterminacji ludzi.
Dalsza część materiału na kolejnej stronie
Dodaj swój komentarz